‘Een vrouw met twee jonge kinderen die sterft aan kanker, daar ga ik geen zin in zoeken’
Bekende en minder bekende Nederlanders vertellen over de zin die hen inspireert. Vandaag Karin Seijdell (45), geestelijk verzorger en werkzaam voor de beroepsvereniging van geestelijk verzorgers VGVZ.
“Deze week was ik als geestelijk verzorger bij een vrouw die niet meer kan genezen. Het was prachtig weer, in plaats van binnen aan tafel te zitten gingen we naar buiten. Zij wilde me in haar buurt wat dingen laten zien die belangrijk voor haar zijn. We liepen langs een pop-up-kapelletje voor Maria, bij de rivier verderop zagen we bomen die voor haar van betekenis zijn.
“Ze zoekt naar houvast om met haar ziekte en onzekerheid om te gaan. Zij zei: je helpt me met zoeken. Het is niet zo belangrijk of ik iets vind, maar dat wij dit samen doen, dat is het al.
“Voor mij is dat ook zo. Het gaat niet om het vinden van antwoorden, maar om het blijven zoeken. Ik wil niet cynisch worden, dat het leven geen zin heeft. Maar ik wil ook geen zalvende dominee zijn, die aan alles betekenis geeft. Ik laveer ertussenin. Het is hartstikke leuk om soms iets te vinden, dat je het gevoel hebt dat het klopt, dat het voor even goed is. Maar dat gevoel verdampt altijd weer door de dingen die je meemaakt.
Gevonden worden
“Laatst dacht ik: wil ik nu vinden hoe het zit, of wil ik gevonden worden, zodat je niet alleen bent? Ik kan prima alleen zijn, maar ik ben bang om echt alleen te zijn, dat je geen adres hebt voor je vragen en angsten. Ik ben altijd op zoek naar post die niemand wil ontvangen.
“Ik heb theologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam, en daar kreeg ik meer vragen dan antwoorden. Van Karel Deurloo, een van mijn hoogleraren, heb ik geleerd dat je nooit moet denken dat je een jood bent, maar dat je wel moet denken zoals een jood: de waarheid kun je niet vastpakken, die zoek je volgens de joodse traditie altijd samen met anderen. Daarom ben ik geestelijk verzorger geworden.
“In mijn werk met mensen met een verstandelijke beperking zoek ik op een andere manier. Ik ben rationeel ingesteld, zij leven meer vanuit gevoel. Met een van hen ging ik laatst naar een begraafplaats, we zouden het graf bezoeken van een familielid van hem. Hij durfde eigenlijk niet, hij is heel bang voor de dood. Ik merkte dat ik me voor die angst had afgesloten. Maar toen we op het kerkhof waren, dacht ik: het ís ook huiveringwekkend, al die dode mensen die hier liggen. En het is ook eng dat je niet weet hoe het na de dood gaat, of er leven is na dit leven. Met zijn ogen zie ik dat ik me een distantie heb aangemeten die niet bij het onderwerp past.
Betekenis in ellende
“Wie helpt nu wie? Je kan geen geestelijk verzorger zijn zonder zelf te ontvangen. Je kunt betekenis zoeken in ellende, maar soms is die er gewoon niet. Een vrouw met twee jonge kinderen die sterft aan kanker, daar ga ik geen zin in zoeken. Maar ik kan wel tot het laatst bij haar en bij haar gezin blijven. Dat klinkt zijig, maar bij de dood van mijn eigen vader heb ik zelf gemerkt hoe belangrijk dat is, dat mensen er gewoon zijn.
“Natuurlijk vindt niet iedereen contact, dat zou aanmatigend zijn. Naarmate je meer naar deze uitspraak kijkt ben je je er meer van bewust dat dat niet altijd voor iedereen geldt. Maar dit is mijn eigen ervaring, ik ben altijd op zoek naar betekenis. Los van of je die vindt, het brengt je bij de ander.”